Stammbaum der germanischen Sprachfamilie

In de phylogenie fun de germaansch spraaken fehlt mi de scheden fun Ingveoonsch, Istveoonsch un Erminoonsch (resp. Nordsee-, Rhien-Weser- un Elvgermaansch) so’n beten. Dat lett as wer ‘n barg fun de ünnerscheden mank de westgermaansch spraken t.b. doran to sehn, wat de enkelt spraak mehr orrer minner veel ‘Ingveonismen’ övernahm dei. Man denn leten sik “Westsächsisch” un “Altsächsisch” ni so eenfach splitten, as dat in de phylogenie to sehn is. Un denn much een ook wieswarrn, dat sik Oldingelsch ni in “Westsächsisch”, “Kentisch” un “Anglisch” deelt hett. De enkelt dialekten heten all tohoop Angelsassch resp. Oldingelsch. Dat gellt liekermaten för “Althochdeutsch”: Dat geev keen Oldhoochdüütsch, dat sik in dialekten splitten dei, man verscheden dialekten, de as Oldhoochdüütsch tohopen faat warrt, un de deels ut verscheden dialekten fun’t Westgermaansch afstammen dood.
Fürder much ik gern fastholen: Nedderdüütsch is – dat seggt de naam all – keen hoochdüütsch. Sodennig dücht mi platt mank nighoochdüütsch leeg insorteert. Wiss, nedderdüütsch as ook hoochdüütsch heet düütsch. Man hollandsch wurr annodutt ook “düütsch” nennt – later denn “nedderdüütsch”. Hüüttodaags heet dat nedderlandsch, üm dat jemehr spraak ni mehr to Düütsch (= Hoochdüütsch) rekent warrt. De naam fun en ding is ni jümmers en teken, dat de deerten tohopen höört. Appeln un appelsinen warrt ja meist ok ne tohopentellt. :) En leve groot un: Hoolt jem fuchtig!